δεν εχω πρόβλημα με τα αστεια σου...αλλα αθελα σου με πατησες εκει που ποναω...καπου σε αυτές τις περιοχες που λες με παρομοια μορφολογια εδαφους εχασα σε κυνηγι τον εξαδερφο μου...εσπασε το χωμα και επεσε από αποσταση 2 μετρων σε δομη...χτυπησε το κεφαλι του πισω σε πετρα και ανοιξε το κρανιο του στα 2...35 χρονων λεβεντης...μπορεις να το ψαξεις και να το εξακριβώσεις...πριν καμμια 12 αρια χρονια...ο τοπος καταγωγης του το Φρεναρος...
νασαι καλα γιατρε...αλλα όλα δεν είναι ένα αστειο
Βιάστηκες να φύγεις...Σου εύχομαι γλυκό καιρό και καλά κυνήγια να έχεις. Κράτησε μου ενα καρτέρι δίπλα σου...Όπως παλιά... sanguine tuo...
δεν εχω πρόβλημα με τα αστεια σου...αλλα αθελα σου με πατησες εκει που ποναω...καπου σε αυτές τις περιοχες που λες με παρομοια μορφολογια εδαφους εχασα σε κυνηγι τον εξαδερφο μου...εσπασε το χωμα και επεσε από αποσταση 2 μετρων σε δομη...χτυπησε το κεφαλι του πισω σε πετρα και ανοιξε το κρανιο του στα 2...35 χρονων λεβεντης...μπορεις να το ψαξεις και να το εξακριβώσεις...πριν καμμια 12 αρια χρονια...ο τοπος καταγωγης του το Φρεναρος...
νασαι καλα γιατρε...αλλα όλα δεν είναι ένα αστειο
Λυπούμαι για την απώλεια σου φίλε και για τη δική σου απώλεια( στο μάτι)
Αλλά τι σχέση έχει ο ξάδελφος σου και ο θάνατος του με το πιο πάνω ;;;;;;
Ειλικρινά δεν κατάλαβα
Ατυχήματα συμβαινουν και πάντα θα συμβαίνουν γιαυτό λέγονται και έτσι
Όταν δύο χαρισματικοί άνθρωποι συναντιούνται, αφήνουν το αποτύπωμα τους στην ιστορία μοναχά με δύο κουβέντες.
Όταν λοιπόν, γνωρίστηκαν για πρώτη φορά ο Άλμπερτ Άινσταιν και ο Τσάρλι Τσάπλιν, αυτός ήταν ο αξέχαστος διάλογος που είχαν:
Άινσταιν:
Αυτό που θαυμάζω περισσότερο σε αυτό που κάνεις, είναι ότι δεν λες λέξη, αλλά όλος ο κόσμος σε θαυμάζει.
Και τότε ο Τσάρλι Τσάπλιν απαντάει:
Είναι αλήθεια, αλλά το δικό σου μεγαλείο είναι ακόμη πιο αξιοθαύμαστο. Εσένα σε θαυμάζει ολόκληρος ο κόσμος, ενώ δεν καταλαβαίνει λέξη από αυτά που λες!
«Τα φυτά των ζώων ένεκέν εστι και τα ζώα των ανθρώπων χάριν»