Όπως όλοι γνωρίζουμε το κυνηγι της φάσσας είναι ένα απο τα πιο αγαπημένα κυνήγια στο νησί μας. Λίγο η μείωση των τσιχλών και λίγο η μείωση της πέρδικας σε συνδιασμό με την αύξηση του αριθμού της φασσας εχει κάνει πολύ περισσότερους να ασχολούνται με το συγκεκριμένο κυνήγι. Τις πρώτες εξορμήσεις κατα τον μήνα Νοέμβριο οι αριθμοί των πουλιών που έιναι ενδημικά είναι πολύ μεγάλοι. Στην συνέχεια τα πουλιά μειώνονται και θέλει μεγάλο ψάξιμο και εμπειρία για μια καλή κάρπωση πουλιών. Σιγά σιγά μπαίνοντας προς τον χειμώνα μειώνονται ο αριθμός και των κυνηγών που εξορμούν για φάσσεσ. Αυτοί όμως οι λίγοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα πάντα εξαρτόνται και απο την μετανάστευση που θα έχουμε στο νησί. Ναι καλά καταλάβατε. Οι φάσσες μεταναστεύουν προς αναζήτηση τροφής και καλύτερων κλιματολογικών συνθηκών. Η μεγαλύτερη μετανάστευση στο νησί μας κατα τους χειμερινούσ μήνες γίνεται απο την Τουρκία.

Ένας απο αυτούς τους λάτρεις του συγκεκριμένου κυνηγίου και ο φίλος του περιοδικού μας Σάββας ο οποίος μας έστειλε και το πιο κάτω άρθρο.

<<Το πρωινο ήταν παγωμενο και η πάχνη είχε απλωθεί σαν λευκό πέπλο πάνω απο τισ χαρουπιές. Στο καρτέρι η ανάσα έβγαινε σε μικρά σύννεφα και τα χέρια πάλευαν να μείνουν ζεστά μέσα στα γάντια. Ησυχία παντού. Μόνο το σπάσιμο ενός κλαδιού πρόδιδε πως ο σύντροφος πιο πέρα ετοιμαζόταν και αυτός για την μεγάλη στιγμή. Κι ύστερα εκείνο το γνώριμο βουητό. Σαν να ερχόταν κύμα απο μακριά, μα ήταν φτερά. Ένα σμήνος φάσσες φάνηκε ψηλά, δεμένο και γρήγορο, με εκέινο το χαρακτηριστικό άνοιγμα φτερού που μαρτυρά την περηφάνια τους. Η καρδιά άρχισε να κτυπά πιο δυντά, κάθε δευτερόλεπτο φάνταζε αιώνας.

Σήκωσα το όπλο αργά, σχεδόν διστακτικά, για να μην προδώσω την παρουσία μου. Η πρώτη τουφεκιά έσπασε τη σιωπή του βουνού. Το σμήνος άνοιξε σαν βεντάλιαστον ουρανό. Μια φάσσα έμεινε πίσω , βαρύτερη και έπεσε λίγα μέτρα πιο μπροστά. Την πλησίασα με προσοχή, την κράτησα στα χέρια μου, ήταν το τρόπαιο άλλα και η επιβεβαίωση οτι η υπομονή και η γνώση του τόπου δικαιώνονται. Όμωσ η φάσσα δεν είναι μόνο το κρέας που θα μπεί στην κατσαρόλλα. Είναι η αδρεναλίνη της αναμονήσ, το τρέμουλο πριν την στιγμή , το γέλιο που θα ακολουθήσει γύρω απο την φωτιά όταν όλα τελειώσουν. Είναι μια παράδοση που μας συντροφεύει απο παιδιά, όταν ακούγαμε τους μεγαλύτερους να μιλούν για τα περάσματα και τα μεγάλα σμήνη φασσών. Κι όσο και αν το κυνήγι δίνει χαρά θυμίζει πάντα και την υποχρέωση, σεβασμό στους κανόνες, γραπτούς και άγραφους, στη φύση , στα ίδια τα πουλιά που κάνουν τον χειμώνα στο νησί πιο ζωντανό. Γιατί η φάσσα δεν είναι απλά ένα θήραμα, είναι η ίδια η ιστορία του κυπριακού κυνηγιού.>>

Μέσα απο αυτό το άρθρο του αγαπητού μας φίλου αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματα ενός φασσοκυνηγού. Συναισθήματα που δεν μπορεί κάποιος εύκολα να τα καταλάβει εαν δεν ζήσει τις ανάλογες στιγμές. Εύχομαι στον φίλο Σάββα και σε όλουσ τουσ φασσοκυνηγούς να συνεχίζουν να ακούνε τον ήχο των φτερών της ατσαλένης καθόλη την διάρκεια του κυνηγίου τους αλλά κυρίως τον χειμώνα τότε που κάθε τουφεκιά μετρά και συναρπάζει.