Δυστυχώς στις μέρες μας σπάνια το συναντάμε. Όταν μάλιστα δούμε κάποιον να είναι βοηθητικός και ευγενικός, μας μπαίνει και το πονηρό στο μυαλό ‘Μα γιατί είναι τόσο καλός αυτός ο άνθρωπος; Τι θέλει από εμάς;’ Φυσικά, όπως λέει και ο τίτλος, μιλάμε για το savoir vivre ή αλλιώς τους τρόπους καλής συμπεριφοράς. Τα παλιά τα χρόνια ο κόσμος ήταν πιο απλός, λιγότερο ανταγωνιστικός, λιγότερο κρεατοσυλλέκτης και περισσότερο άνθρωπος. Πάνω στο βουνό δημιουργούνταν φιλίες μεταξύ αγνώστων, βοηθούσε ο ένας τον άλλο και ο κόσμος απολάμβανε το κυνήγι του χωρίς άγχος και πίεση. Σήμερα, όμως, βλέπουμε το συνάδελφο κυνηγό ως ένα ανταγωνιστή μας, ως ένα εχθρό που θα προλάβει και θα μας κλέψει το θήραμα. Η εμμονή και η πίεση για την κάρπωση δεν μας αφήνει να απολαύσουμε την εμπειρία που ονομάζεται κυνήγι αλλά μας επικεντρώνει μόνο στο σκοπό της κρεατοσυλλογής. Αδιαφορώντας πώς πήραμε το θήραμα ή εάν μας ανήκει ή όχι. Υπάρχουν ακόμη όμως, ευτυχώς, άνθρωποι καλοαναθρεμμένοι και χορτασμένοι από το κυνήγι, οι οποίοι διατηρούν τους τρόπους καλής συμπεριφοράς και είναι η χαρά σου να τους συναντάς στο βουνό.

Ο χαιρετισμός

Τι πιο απλό και τι πιο ανθρώπινο από το να χαιρετίσουμε ένα συνάδελφο κυνηγό όταν τον συναντήσουμε είτε στο βουνό είτε σε ένα από τους χώρους συγκέντρωσης πριν το ξημέρωμα. Ένα ‘καλημέρα’, ‘τι κάνεις’ δεν κοστίζει τίποτα. Οι περισσότεροι, όμως, προτιμούν να μείνουν σκυφτοί και σιωπηλοί. Ακόμη και όταν συναντηθούμε με ένα συνάδελφο κυνηγό εν μέσω της παγανιάς, πρέπει και οι δύο να ανοίξουμε τα όπλα μας από σεβασμό για την ασφάλεια του συναδέλφου μας και αφού χαιρετιστούμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας και να κλείσουμε το όπλο, όταν απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο.

Το πόστο και οι παγανιές

Ως συνήθως, ο κυριότερος ανταγωνισμός που επικρατεί ανάμεσα σε κυνηγούς είναι το ποιος θα πιάσει πρώτος το καλό το πόστο και ποιος θα μπει πρώτος σε μια παγανιά. Είναι φυσικό στις πρώτες εξορμήσεις λόγω συνωστισμού αυτό το φαινόμενο να είναι πιο έντονο. Εδώ, οφείλουμε να πούμε ότι πρώτιστο ρόλο παίζει και πάλι η ασφάλεια. Εκείνος που έχει πάει νωρίτερα στο πόστο σίγουρα δικαιούται να μείνει εκεί ενώ εκείνος που έχει πάει δεύτερος ή τρίτος οφείλει να κρατήσει μία απόσταση ασφαλείας, τουλάχιστο 100 μέτρα από το συνάδελφό του και σε καμία περίπτωση να μη μείνει ούτε πολύ κοντά του αλλ’ ούτε και να σταθεί σε σημείο όπου να τον εμποδίζει. Δυστυχώς, αυτό το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί αρκετά κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού κυνηγιού. Κάποιοι συνάδελφοι κρατούσαν ένα πόστο και κάποιοι άλλοι με αρκετό θράσος έρχονταν και έπαιρναν θέση δίπλα τους ή ακόμη και μπροστά τους. Μάλιστα, αρκετοί το θεωρούν και μαγκιά να πηγαίνουν και να παίρνουν θέση δίπλα σε ένα άλλο και να αντιδικούν ή να λογομαχούν μαζί του προτάσσοντας φθηνές δικαιολογίες, όπως ‘εννά σταθώ όπου θέλω’, ‘ούλλους φορεί μας ο τόπος’, ‘εγώ εννά μείνω δαμέ, αν θέλεις φύε εσύ’. Σε περίπτωση που ενώ πραγματοποιούμε μια παγανιά, δούμε άλλη παγανιά να έρχεται απέναντί μας, τότε οφείλουμε μόλις κοντέψουμε να κρατήσουμε αποστάσεις ασφαλείας, να δώσουμε φωνητικά και οπτικά το παρόν μας για να σιγουρευτούμε ότι μας είδαν οι άλλοι κυνηγοί και δεν θα πυροβολήσουν προς το μέρος μας και να ανοίξουμε τα όπλα μας μέχρι να απομακρυνθούμε από τους συναδέλφους. Εάν οι παγανιές πηγαίνουν παράλληλα η μία από την άλλη, σε καμιά περίπτωση δεν επιχειρούν να σταυρώσουν από μπροστά την άλλη παγανιά και να μπουν μπροστά τους.

Θήραμα

Θεωρείται πράξη άτιμη για ένα σωστό κυνηγό να διεκδικήσει θήραμα, το οποίο δεν του ανήκει. Ένα φαινόμενο που έχει αναπτυχθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια είναι ορισμένοι ‘κυνηγοί’ μόλις εντοπίσουν κυνηγούς με ιχνηλάτες τους περικυκλώνουν και περιμένουν να καρπωθούν το θήραμα που θα βγάλουν. Ακόμη κι αν μια παρέα τυχαία κοντά μας ξεφωλιάσει θήραμα, οφείλουμε να τους αφήσουμε να το πυροβολήσουν και εάν αστοχήσουν και το θήραμα έρθει προς το μέρος μας χωρίς να είναι χτυπημένο, τότε και μόνο τότε μπορούμε να πυροβολήσουμε και εμείς. Μάλιστα, οι παλιοί κυνηγοί σε τέτοιες περιπτώσεις επέστρεφαν και δύο γεμάτα φυσίγγια σε εκείνο που ξεφώλιασε το θήραμα ως ένδειξη εκτίμησης. Φυσικά, όταν κάποιος θέλει να ονομάζεται λαγοκυνηγός ή περδικοκυνηγός, πρέπει να γνωρίζει ότι το θήραμα που δικαιούται είναι αυτό που του ξεφωλιάζουν οι σκύλοι του και όχι αυτό που ξεφωλιάζουν οι σκύλοι άλλων κυνηγών. Σε περίπτωση που ένα θήραμα έχει χτυπηθεί από άλλο κυνηγό και έρχεται πληγωμένο προς το μέρος μας ή ακόμη έρθει και πέσει κοντά μας, οφείλουμε να το θανατώσουμε και να το παραδώσουμε στον κυνηγό που το χτύπησε. Οφείλουμε, επίσης, εάν ένας κυνηγός χτυπήσει ένα θήραμα και είδαμε που έπεσε να τον βοηθήσουμε να το βρει. Εξάλλου, την ίδια ικανοποίηση θα παίρναμε κι εμείς, αν μας έδιναν την ανάλογη βοήθεια.
Όταν ένα θήραμα χτυπηθεί ταυτόχρονα από δύο κυνηγούς και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιανού η ντουφεκιά το σκότωσε, τότε το σωστό είναι ο κυνηγός που κρατάει ήδη κάποιο θήραμα να παραχωρήσει το νέο θήραμα στον άλλο κυνηγό. Σε αντίθετη περίπτωση μπορούμε να μαδήσουμε το θήραμα και να δούμε από ποια κατεύθυνση χτυπήθηκε. Φυσικά, υπάρχουν και οι πονηροί που μόλις δουν ένα θήραμα να χτυπιέται και να πέφτει ρίχνουν και μια ντουφεκιά καπάκι για να διεκδικήσουν το θήραμα. Όπως και να’ χει, δεν αξίζει τον κόπο να τσακωνόμαστε ούτε να χαλάμε την υγεία και τη διάθεσή μας για ένα πουλί ή για ένα λαγό. Η ικανοποίηση είναι να βρεις, να ξεφωλιάσεις και να χτυπήσεις το θήραμα.

Εάν κυνηγάμε παρέα, είναι φυσικό ότι κάποια άτομα στην παγανιά θα ευνοούνται και κάποια όχι ως προς τη συνάντησή τους με το θήραμα. Στο τέλος της παγανιάς οι κυνηγοί που ευνοήθηκαν και χτύπησαν θήραμα οφείλουν να παραχωρήσουν ένα μέρος των θηραμάτων και στους άλλους κυνηγούς της παρέας. Τρόπους καλής συμπεριφοράς πρέπει να έχουμε όχι μόνο έναντι των άλλων κυνηγών αλλά και της ίδιας της φύσης. Δεν πρέπει να μετατρέπουμε ένα βιότοπο σε σκουπιδότοπο, δεν πρέπει να ενοχλούμε γεωργικές καλλιέργειες και κτηνοτροφικές μονάδες αλλά οφείλουμε πάντοτε να τηρούμε όλους τους γραπτούς και άγραφους κανόνες του κυνηγιού, ούτως ώστε να μπορούμε να απολαμβάνουμε το κυνήγι και στα επόμενα χρόνια.