Η ομορφιά στο λαγοκυνήγι είναι αναμφισβήτητα οι ιχνηλάτες και η εργασία τους. Σήμερα κανένας δεν κυνηγάει και δεν πρέπει να κυνηγάει για το κρέας. Μόνο ο λαθροθήρας. Ο πραγματικός λαγοκυνηγός κυνηγά για τη διαδικασία, την ομορφιά και την απόλαυση του λαγοκυνηγιού... Όμως αναμφίβολα, το κυνήγι του λαγού είναι απείρως πιο όμορφο όταν γίνεται με δύο ή περισσότερους ιχνηλάτες. Το θέαμα που δίνει μια αγέλη ιχνηλατών ελάχιστους λαγοκυνηγούς μπορεί να αφήσει ασυγκίνητους. Αυτοί είναι συνήθως οι συντηρητικοί παλιοί κυνηγοί που δεν έχουν γνωρίσει άλλες εικόνες πέρα από τα προσωπικά τους μοναχικά λαγοκυνήγια... Λαγοκυνήγι λοιπόν με δύο ή περισσότερους ιχνηλάτες για περισσότερο θέαμα, απόλαυση αλλά και απόδοση. Λέμε καλύτερη απόδοση διότι σε μια καλή αγέλη τα σκυλιά αλληλοσυμπληρώνονται καλύπτοντας το ένα τις αδυναμίες του άλλου αφού σχεδόν πάντα ορισμένα είναι υπέρτερα των υπολοίπων σε κάποιο τομέα. Ένας σκύλος, για παράδειγμα, μπορεί να είναι καλύτερος στο ξεκαθάρισμα των ιχνών, κάποιος άλλος στο ξεγιατάκιασμα και κάποιος άλλος στην καταδίωξη. Σπάνια ένας σκύλος είναι υπέρτερος όλων των άλλων σκύλων της αγέλης στις διαφορετικές φάσεις του λαγοκυνηγιού. Αν όμως είναι υπέρτερος των ΄΄συναδέλφων΄΄ του τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να βγαίνουμε στο κυνήγι με ένα σκύλο αστέρι που ακολουθείται από μερικούς άχρηστους ουραγούς. Όχι μονό δε θα μας προσφέρουν κάποιο όφελος, αλλά αντίθετα θα μας δημιουργήσουν προβλήματα...

                               Η επιλογή

Ας υποθέσουμε όμως ότι είμαστε στο ξεκίνημα της στελέχωσης της αγέλης μας. Τι θα πρέπει να προσέξουμε; Από που θα πρέπει να ξεκινήσουμε; Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Το πρώτο μας βήμα είναι να επιλέξουμε τον σκύλο που επάνω του θα ΄΄χτίσουμε΄΄ το ζευγάρι ή την αγέλη μας. Πρέπει να είναι άξιος και να έχει πρωτοβουλία, αυτοπεποίθηση και να είναι έντονα κοινωνικοποιημένος. Με βάση λοιπόν τα χαρακτηριστικά του ΄΄αρχηγού΄΄ θα προχωρήσουμε στον επόμενο σκύλο που θα βάλουμε δίπλα του. Αυτονόητο είναι ότι θα πρέπει να ανήκει όχι μόνο στην ίδια φυλή, αλλά να έχει και όσο γίνεται κοντινά εργασιακά χαρακτηριστικά. Δεν μπορούμε π.χ να βάλουμε δίπλα σε έναν αργό έμπειρο ιχνηλάτη ένα νευρικό, γρήγορο και ενθουσιώδες νεαρό, το οποίο πιθανό να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα παρά να προσφέρει στην προσπάθεια. Βέβαια πάντα χρειάζεται χρόνος προσαρμογής ακόμα και στις περιπτώσεις που οι ιχνηλάτες έχουν τα ίδια εργασιακά χαρακτηριστικά... Πάντα σκύλοι της ίδιας φυλής Πώς όμως θα καταφέρουμε να φτάσουμε πιο γρήγορα σε ένα καλό αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ δυο περισσοτέρων ιχνηλατών; Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Επιλέγουμε σκύλους της ίδιας φυλής και αν είναι δυνατόν της ίδιας γενεαλογίας ώστε να παρουσιάζουν όσο γίνεται ομοιόμορφα μορφολογικά και εργασιακά χαρακτηριστικά. Ποτέ δε θα επιλέξουμε να βάλουμε δίπλα - δίπλα ένα Σεγκούτζιο και ένα Μπήγκλ. Ούτε ένα Γαλλικό Ιχνηλάτη με έναν Ελληνικό. Έχουν διαφορετικό κυνηγετικό τέμπο και διαφορετικούς χαρακτήρες. Ένας Γασκώνος με την αργή κίνηση και τη σπηλαιώδη φωνή του θα δώσει μεν θέαμα και ίσως αποτέλεσμα όμως δε θα ταιριάξει με τον ΄΄ενθουσιώδη΄΄ Ελληνικό Ιχνηλάτη, ούτε ως ζεύγος ούτε και ως μονάδα σε μια αγέλη. Το δίδυμο θα είναι μάλλον μια παραφωνία. Ειδικά στο Κυπριακό περιβάλλον όπου θα πρέπει να προτιμώνται τα ελαφρά και λιπόσαρκα σκυλιά. Για να μη γίνει κάποια παρεξήγηση δεν αμφισβητούμε την αξία και την αποτελεσματικότητα καμιάς φυλής. Όμως εδώ το θέμα μας είναι η ομοιομορφία του ζεύγους ή της αγέλης των λαγόσκυλων. Αυτονόητο είναι ότι ποτέ δεν επιλέγουμε μιγάδες για τους οποίους δεν ξέρουμε από που κρατά η σκούφια τους. Οι μιγάδες δεν έχουν σταθεροποιημένα χαρακτηριστικά, σε βάθος γενεών, οπότε ακόμα και αν γνωρίζουμε τους γονείς μορφολογικά και εργασιακά τίποτε δε μας εγγυάται ότι και οι απόγονοι τους θα έχουν την ίδια απόδοση. Ο μύθος ότι τα ΄΄μπάσταρδα΄΄ είναι πιο αποτελεσματικά στο κυνήγι του λαγού είναι απλά ένας μύθος. Συνήθως αναπαράγεται από λαγοκυνηγούς που δεν έχουν εμπειρίες από καθαρόαιμους ιχνηλάτες ή από λαγοκυνηγούς στους οποίους έπεσαν στα χέρια τους κακά σκυλιά από κάποια συγκεκριμένη φυλή. Όμως οι μιγάδες είναι ένα άλλο θέμα για το οποίο θα γράψουμε κάποια άλλη φορά. Επανερχόμενοι λοιπόν στην ομοιομορφία των λαγόσκυλών μας πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Αρσενικά ή θηλυκά σκυλιά; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Καμιά σημασία δεν έχει το φύλλο. Μπορεί ένα ζευγάρι ή μια ομάδα λαγόσκυλων να αποτελείται από σκυλιά και των δυο φύλλων. Αρκεί να ταιριάζουν στην ομάδα ως χαρακτήρες ή ως ...εργαζόμενοι. Φυσικά οι θηλυκές που βρίσκονται σε οίστρο δεν θα πρέπει να συμμετέχουν στο κυνήγι ή στο εκπαιδευτικό ενώ είναι πολύ χρήσιμο να απομακρύνονται και από το κυνοστάσιο όπου διαμένουν οι ιχνηλάτες μας. Μια θηλυκιά σε οίστρο είναι ικανή να ...σύρει καράβια όπως θα λέγαμε σε άλλες περιπτώσεις.

                                  Η μελωδία της αγέλης 

Στις φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτό το άρθρο θα δείτε ομοιόμορφες ομάδες ιχνηλατών από διαφορετικές φυλές. Αναμφίβολα είναι εντυπωσιακές επειδή δείχνουν όμορφους αλλά κυρίως επειδή δείχνουν ομοιόμορφους σκύλους. Και αυτή η ομοιομορφία δεν είναι μόνο μορφολογική. Είναι κυρίως εργασιακή και εργονομική για να επανέλθουμε σε όσα προαναφέρθηκαν. Η φωνή ή κλαφουνητό του ιχνηλάτη είναι μια πραγματική μελωδία στα αυτιά του λαγοκυνηγού. Οι περισσότεροι λαγοκυνηγοί θεωρούν ως κορυφαία στιγμή του λαγοκυνηγιού την ώρα της καταδίωξης. Είναι η ώρα που το δίδυμο ή η αγέλη των ιχνηλατών ενώνεται σε μια ενέργεια την καταδίωξη και σε ένα ...τραγούδι. Όλοι έχουμε βιώσει τέτοιες στιγμές που θα θέλαμε να κρατήσουν ώρες. Όμως όλοι ή σχεδόν όλοι θα έχουμε ακούσει και ...παραφωνίες. Είναι αυτή η τσιριχτή φωνή του αταίριαστου ιχνηλάτη που δεν ταίριαζε με τους υπόλοιπους. Βάλτε δίπλα σε μια αγέλη Πορσελέν που καταδιώκει ένα μπασταρδογκέκα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Είναι πραγματική παραφωνία Σαν τα παράσιτα των ερτζιανών που πέφτουν πάνω στο αγαπημένο μας τραγούδι. Μέγιστη λοιπόν η σημασία και στο ηχητικό αποτέλεσμα η σωστή στελέχωση της αγέλης. Σκύλοι της ίδιας ράτσας θα μας δώσουν ομοιομορφία (και) στη φωνή ενώ ανά είναι και του ιδίου φύλλου θα έχουμε πετύχει το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα..