Περπατώντας στις αίθουσες του Λούβρου, εκεί όπου η τέχνη αφηγείται την ιστορία των λαών, στάθηκα μπροστά σε έναν πίνακα του 14ου αιώνα με κυνηγετικές παραστάσεις. Οι μορφές των κυνηγών, τα σκυλιά δίπλα τους, το τοπίο που ζωντάνευε από τη δράση, όλα έμοιαζαν γνώριμα. Παρά τους αιώνες που μας χωρίζουν, η εικόνα αυτή θα μπορούσε να είναι σκηνή από ένα κυνήγι στην κυπριακή ύπαιθρο.


Η τέχνη συχνά αποτυπώνει όχι μόνο την καθημερινότητα, αλλά και τις αξίες μιας εποχής. Στον Μεσαίωνα το κυνήγι δεν ήταν απλώς τρόπος εξασφάλισης τροφής. Για την αριστοκρατία αποτελούσε κοινωνικό γεγονός, σχολείο πολεμικών αρετών και σύμβολο κύρους. Στην καρδιά αυτής της δραστηριότητας βρισκόταν πάντα ο σκύλος: ο ακούραστος σύντροφος, ο ιχνηλάτης, ο φύλακας και ο συνεργάτης.


Ήδη από τον 14ο αιώνα, φυλές σκύλων αναπτύσσονταν με συγκεκριμένο σκοπό: άλλες για να εντοπίζουν το θήραμα με την όσφρηση, άλλες για να το καταδιώκουν με ταχύτητα, κι άλλες για να το φέρνουν πίσω στον κυνηγό. Οι λαγωνικοί της Ευρώπης, τα πρώιμα σπάνιελ, αλλά και οι ιχνηλάτες που συναντούμε σε παλαιά κείμενα, δείχνουν πόσο οργανωμένη ήταν η τέχνη του κυνηγίου με σκύλο.


Ο πίνακας στο Λούβρο φανέρωσε κάτι ακόμη: τον δεσμό ανθρώπου και σκύλου. Τα βλέμματα των κυνηγών στραμμένα στο θήραμα, μα και των σκύλων στραμμένα στους κυνηγούς. Μια σιωπηλή συνεννόηση, μια συνεργασία που ξεπερνά τα λόγια και βασίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη. Είναι το ίδιο βλέμμα που συναντούμε και σήμερα στα μάτια των σκύλων μας την ώρα που ξεκινούν το κυνήγι.


Η Κύπρος έχει κι αυτή βαθιά ριζωμένη κυνηγετική παράδοση. Οι σκύλοι υπήρξαν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της. Από τα παραδοσιακά «λαγωνικά» των παλαιών κυνηγών μέχρι τις σύγχρονες φυλές που συναντούμε στο βουνό, η συνεργασία κυνηγού–σκύλου παραμένει το πιο αυθεντικό στοιχείο του κυνηγίου. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί κυνηγοί λένε πως «χωρίς σκύλο, το κυνήγι δεν είναι το ίδιο».


Στους αιώνες που μεσολάβησαν, οι μέθοδοι άλλαξαν, οι κανονισμοί εξελίχθηκαν, η σχέση μας με τη φύση απέκτησε νέα όρια και ευθύνες. Κι όμως, η ουσία παραμένει αναλλοίωτη: το κυνήγι με σκύλο είναι παράδοση, άθλημα και κυρίως μια μορφή συντροφικότητας που ελάχιστες ανθρώπινες δραστηριότητες μπορούν να προσφέρουν.


Καθώς άφηνα πίσω μου τον πίνακα εκείνο, σκέφτηκα πως η τέχνη δεν απλώς αφηγείται το παρελθόν∙ μας δείχνει ότι οι δεσμοί μας με τη φύση και τα ζώα είναι πανάρχαιοι και ζωντανοί. Σήμερα, κάθε φορά που βγαίνουμε στο βουνό με τους σκύλους μας, συνεχίζουμε μια παράδοση αιώνων.

Ευθύνη μας η διατήρηση της παράδοσης, η συντήρηση του σεβασμού της φύσης αλλά και των πιστών μας συντρόφων. Ο Σκύλος αποτελεί δια μέσω των αιώνων τον πιστό μας σύντροφο και όχι ένα απλά κυνηγετικό εργαλείο κάτι το οποίο αρκετοί τείνουν να ξεχάσουν.