Οι πρώτες βοήθειες στο σκύλο μας στο βουνό αποτελούν σημαντικό κριτήριο για να βοηθήσουμε το ζώο να παραμείνει στην ζωή και να αποφύγει σοβαρούς κινδύνους. Το κυνήγι πλησιάζει και τα πιο επικίνδυνα περιστατικά είναι το δάγκωμα από δηλητηριώδες φίδι (οχιά) ή η δηλητηρίαση του σκύλου. Με το να φέρουμε κάποια φάρμακα μαζί μας δεν είναι αρκετό, πρέπει να ξέρουμε να χρησιμοποιούμε τα φάρμακα σωστά και με τη σωστή δοσολογία. Η χορήγηση υπερβολικής ή λάθος δόσης μπορεί να επιφέρει χειρότερα αποτελέσματα. Ας δούμε περιληπτικά τα φάρμακα και πώς τα χορηγούμε.

Αντιοφικός Ορός

Είναι το φάρμακο που χρησιμοποιείται σαν αντίδοτο για την περίπτωση του δαγκώματος από φίδι. Χρησιμοποιείται μόνο από τον κτηνίατρο τις πρώτες 4-6 ώρες και τοποθετείται είτε ενδομυϊκά, είτε ενδοφλέβια (προτιμάται), βραδέως για να μειωθούν οι κίνδυνοι αναφυλακτικού σοκ.

Κορτιζονούχα σκευάσματα (Κορτιζόνη)

Τα φάρμακα αυτά πρέπει να είναι ταχείας δράσης έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν το αναφυλακτικό σόκ. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν η Δεξομεθαζόνη, η Υδροκορτιζόνη και η Τριαμσινολόνη.

Χρησιμοποιούνται σε δαγκώματα από φίδια, σφήκες - μέλισσες, κάμπιες (‘μαρτούθκια’ ειδικά στις αρχές της Άνοιξης πάνω στη γλώσσα του σκύλου) και γενικά σε οτιδήποτε είναι δυνατόν να προκαλέσει αναφυλαξία. Χορηγείται ενδοφλέβια ή ενδομυϊκά (πίσω μηρό) και κυκλοφορούν σε μορφή αμπούλας ή μπουκαλιού. Οι δόσεις είναι:

Α) Δεξομεθαζόνη 0.5ml στα 10 kg Σ.Β.

Β) Τριαμσινολόνη 0.1ml στα 10kg Σ.Β.

Γ) Υδροκορτιζόνη 0.3 ml στα 10kg Σ.Β.

Σε περιπτώσεις υπέρ δοσολογίας μπορεί να προκαλέσουν εμετό ή διάρροια, πολύπνοια-ταχύπνοια, πολυουρία και πολυδιψία.

Εμετικό Φάρμακο (απομορφίνη-Filtalon) και Ατροπίνη

Είναι τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στη δηλητηρίαση του σκύλου. Ο τρόπος αντίδρασης του κυνηγού σε περίπτωση δηλητηρίασης από οργανοφωσφορικές και καρβαμιδικές ουσίες (Laneit - Λανειτ) χωρίζεται σε δύο τρόπους αναλόγως της κλινικής εικόνας του ζώου.

Α) Το ζώο βρίσκεται ξαπλωμένο στο έδαφος χωρίς να έχει τις αισθήσεις του. Σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιείται μόνο η Ατροπίνη ενδομυϊκά, 1 αμπούλα (1ml) ανά 10kg Σ.Β. και ανά 10 λεπτά μέχρι το ζώο να πάει στο κτηνίατρο.

Β) Το ζώο έχει τις αισθήσεις του αλλά παρουσιάζει σπασμούς (τονικοκλονικοί -τρεμούλιασμα) Σε αυτή την περίπτωση στο ζώο χορηγείται το εμετικό φάρμακο. Κατά την προσωπική μου άποψη το ενέσιμο είναι το ιδανικό. Η μορφή των χαπιών και του πόσιμου διαλύματος είναι σε θέση να προκαλέσει υπό συνθήκες εισροφητική βρογχοπνευμονία και να σκοτώσει το ζώο με πνιγμό. Το σκεύασμα ονομάζεται Filtalon (Απομορφίνη) και τοποθετείται υποδόρια (προτιμάται) ή ενδομυϊκά (0.5ml στα 20kg Σ.Β.).

Κατόπιν ο ιδιοκτήτης περιμένει για τον πρώτο εμετό χωρίς πανικό (5-10 λεπτά) και τοποθετεί την Ατροπίνη. Εάν τοποθετηθούν και τα δύο μαζί υπάρχει κίνδυνος να μη δουλέψει κανένα από τα δύο φάρμακα λόγω της ανταγωνιστικής τους δράσης. Αφού τοποθετηθεί η πρώτη Ατροπίνη, η σειρά είναι η ίδια δηλ. 1 αμπούλα (1ml) ανά 10kg Σ.Β. κάθε 10 λεπτά μέχρι το ζώο να φτάσει στον κτηνίατρο.

Σε περίπτωση υπέρ δοσολογίας και τα δύο φάρμακα μπορούν να προκαλέσουν αναστρέψιμα με την πάροδο του χρόνου συμπτώματα, όπως λήθαργο, κατάπτωση, αμαύρωση-τύφλωση ή και κώμα.

Σε περίπτωση που το ζώο παρουσιάσει συμπτώματα που δε μοιάζουν με τα κλασσικά της δηλητηρίασης συμπτώματα (τρέμουλο, αφροί από το στόμα κ.τ.λ) και το ζώο έχει τις αισθήσεις του μπαίνει εμετικό, ακολουθεί του εμετού η Ατροπίνη (αν και μπορεί να μην είναι ειδική έναντι του δηλητήριου αυτού) και το ζώο προσκομίζεται άμεσα στον πλησιέστερο κτηνίατρο.

Ουσιώδους σημασίας για τον κυνηγό την ώρα της έκτακτης ανάγκης είναι η ψυχραιμία. Ο μελετημένος κυνηγός ενημερώνεται, ζητά οδηγίες και εκπαίδευση από τον κτηνίατρό του και εφαρμόζει πιστά στο βουνό αυτά που γνωρίζει και έμαθε, χωρίς να ακούει κανέναν άλλο παρά μονό τον εαυτό του και τις γνώσεις του. Καλές επιτυχίες, καλό κυνήγι.