Η απουσία θηραμάτων, η καταστροφή των βιοτόπων και η ευθύνη όλων μας

Του Άριστου Αριστείδου


Η πρώτη μέρα του ενδημικού κυνηγίου στην Κύπρο αποκάλυψε την οικολογική και διαχειριστική γύμνια μας. Θηράματα σχεδόν ανύπαρκτα, βιότοποι κατεστραμμένοι και ένα κράτος που παραμένει θεατής. Τι πρέπει να γίνει άμεσα.


Η εικόνα αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της παρατεταμένης ανομβρίας που μας ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια, αλλά κυρίως της αδιαφορίας μας – της συλλογικής αποτυχίας να στηρίξουμε και να προστατεύσουμε τη φύση που μας στηρίζει.


Η ευθύνη των κυνηγών και της πολιτείας

Δυστυχώς, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι ίδιοι οι κυνηγοί.

Η πλειονότητα περιορίζεται στο να καταγγέλλει την κατάσταση, χωρίς να συμβάλει ουσιαστικά στη βελτίωσή της.

Όμως και η πολιτεία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις, τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος παραμένουν ανεπαρκή και αποσπασματικά.

Το περιβόητο νομοσχέδιο για την τροποποίηση της κυνηγετικής νομοθεσίας «σκόνταψε» στη νομική επεξεργασία και σκονίζεται στα συρτάρια από το 2021.


Η παρακμή των βιοτόπων και η απειλή της λαθροθηρίας

Η κρίση στο κυνήγι δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο.

Αντικατοπτρίζει την ευρύτερη κατάρρευση του φυσικού μας περιβάλλοντος.

Τα θηράματα μειώνονται δραματικά, οι βιότοποι συρρικνώνονται και καταστρέφονται, και οι περισσότεροι από εμάς παρακολουθούμε αδρανείς, αναμένοντας μοιρολατρικά το τέλος.


Την ίδια στιγμή, οι γνωστοί λαθροθήρες συνεχίζουν ανενόχλητοι να δρουν, καταστρέφοντας ό,τι απέμεινε από την άγρια πανίδα μας και προκαλώντας αγανάκτηση στους νόμιμους κυνηγούς.

Με την έναρξη της νέας περιόδου, οι απαγορευμένες περιοχές αναμένεται να γίνουν ξανά πεδίο δράσης των παρανόμων – ενώ η κοινωνία θα παρακολουθεί αμέτοχη ένα ακόμη έγκλημα εις βάρος της φύσης.

Αξίζει να σημειωθεί πως η κατάσταση είναι εξίσου τραγική και στα κατεχόμενα, όπου και εκεί η πρώτη μέρα κυνηγίου είχε τα ίδια απογοητευτικά αποτελέσματα ως αποτέλεσμα έλλειψης σωστών μέτρων στήριξης .


Τι πρέπει να γίνει άμεσα

Η λύση δεν βρίσκεται στην αδράνεια ούτε στα ημίμετρα.

Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε πορεία, απαιτούνται άμεσα και τολμηρά μέτρα:

Μείωση των εξορμήσεων και περιορισμός του ΚΟΤΑ στην πέρδικα – ή ακόμη και προσωρινό κλείσιμο της περιόδου για τα ενδημικά θηράματα, μέχρι να ανακάμψουν οι πληθυσμοί.

Άμεση προώθηση της τροποποίησης της κυνηγετικής νομοθεσίας, που εκκρεμεί από το 2021.

Αλλαγή του κυνηγετικού συστήματος, με υποχρεωτική εμπλοκή όλων των κυνηγών σε συλλόγους και ενεργό συμμετοχή στη διαχείριση των βιοτόπων.

Πρόγραμμα ενίσχυσης βιοτόπων και θηραμάτων, με δράσεις αναδάσωσης, εμπλουτισμού και προστασίας πηγών νερού.

Τοποθέτηση καμερών και ουσιαστική ενίσχυση της αστυνόμευσης για την πάταξη της λαθροθηρίας.

Θεσμοθέτηση υποχρεωτικής εκπαίδευσης για όλους τους κυνηγούς πριν από την έκδοση άδειας.

Μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων που σχετίζονται με το κυνήγι, βάσει των φορολογικών τους δηλώσεων σε περίπτωση περιορισμού κυνηγετικής δραστηριότητας.


Νομοθεσία “πόθεν έσχες” για περιπτώσεις λαθροθηρίας και άμεση εφαρμογή διατάγματος έρευνας σε υποστατικά ατόμων που συλλαμβάνονται για λαθροθηρία , ώστε να μπει τέλος στο ατιμώρητο .


Ένα δεκαετές σχέδιο ελπίδας

Δεν υπάρχει μαγική λύση.

Η ανάκαμψη απαιτεί συλλογική δράση, πολιτική βούληση και χρόνο.

Χρειαζόμαστε ένα δεκαετές σχέδιο για την αποκατάσταση των βιοτόπων και των πληθυσμών των θηραμάτων, με ενεργή συμμετοχή επιστημόνων, κυνηγών και κρατικών φορέων.

Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα αύριο όπου το κυνήγι θα ξαναγίνει αυτό που κάποτε ήταν:

μια δραστηριότητα συνυφασμένη με τη φύση, τον σεβασμό και την ισορροπία —

όχι ένα ακόμη σύμβολο της καταστροφής της.