Έρχονται στο νου μου κάτι θύμισες από το παρελθόν, που με κάνουν να κλείνω τα μάτια μου και τρέχει ο νους μου σε αγαπημένα μέρη, σε παλιές λησμονημένες σκηνές. Η βαριά πόρτα του παρελθόντος έχει ανοίξει. Κοιτάζω με ξεχωριστή αγάπη την κάθε ανάμνησή μου, περιστατικά, αλησμόνητα κυνήγια, παλιούς σκύλους συντρόφους μου, αυτοί που μου έδωσαν την σημερινή πείρα για να μπορώ να ξεχωρίζω το καλύτερο. Αυτούς τους συντρόφους που εγώ τους θεωρούσα μέλη της οικογένειάς μου, μου έδωσαν μεγάλες χαρές, μεγάλες λύπες, ωραία κυνήγια, φανταστικές έρευνες, αξέχαστες φέρμες, αμέτρητα Aport, μα και πόση λύπη.! Δαγκώματα φιδιών, σπασίματα, αρρώστιες, θάνατοι. Μα τώρα θέλω να σας διηγηθώ περιστατικά που στον κάθε ένα μας μπορεί να έχουν συμβεί μα πέρασαν απαρατήρητα. Συμπεριφορές σκύλων που εκείνη τη στιγμή μπορεί να μην προσέξαμε, αλλά αργότερα που σκεφθήκαμε δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Με κίνδυνο να με θεωρήσετε γραφικό τολμώ. Ήταν χειμώνας τέλος Ιανουαρίου, δεν θυμάμαι τη χρονιά, στα μέρη μας πολλά χιόνια ακόμη και μέσα στην πόλη ως την άκρη της θάλασσας, παρατεταμένη παγωνιά, θερμοκρασία κάτω από το μηδέν, ιδανικές συνθήκες κυνηγίου σε ένα ακρωτήριο μήκους περίπου δυο χιλιόμετρα, αρκετή και πυκνή βλάστηση, ωραίο μπεκατσοτόπι. Στο παρελθόν με παρόμοιο καιρό έγινε συνοστισμός από πουλιά. Αποβραδίς το έβαλα στο μυαλό μου έτριβα τα χέρια μου με χαρά ετοιμαζόμουν, τηλεφώνησα σε ένα φίλο μου που είχαμε παλαιότερα κυνηγήσει μαζί αυτό τον τόπο, ενθουσιάστηκε και συμφώνησε μαζί μου ξεσηκώθικε κι αυτός. Ξέραμε ότι μετά από παρατεταμένο χιονιά και παγωνιά αυτός ο τόπος γέμιζε μπεκάτσες. Πρωί πρωί ξεκινήσαμε παίρνοντας και δυο καλά σκυλιά μου. Ο εθνικός δρόμος δύσβατος, κάπου κάπου κάποιο αυτοκίνητο, δύσκολες καιρικές συνθήκες. Πλησιάζοντας είχαμε αγωνία να δούμε αν ο τόπος ήταν ξέχιονος, γιατί δεν θα μπορούσαμε να κυνηγήσομε λόγω απαγόρευσης. Φθάσαμε, όλα καλά, ντυθήκαμε, κατεβάσαμε τα σκυλιά μας αρχίσαμε το κυνήγι, μα μπεκάτσα πουθενά, δεν είναι δυνατόν, πιέζαμε τα σκυλιά, ανοιχτήκαμε, γείραμε στο πίσω μέρος τίποτα - τίποτα. Ώρες ψάξιμο, απελπισία δεν το πιστεύαμε.
Φύγαμε, είπαμε αύριο θα ξανάρθωμε, δεν μπορεί! Την άλλη μέρα πρωί ξανά ταξίδι για τον ίδιο τόπο με τα ίδια σκυλιά λίγο κουμπωμένοι όμως, ο καιρός ίδιος.
Θα θέλαμε δέκα λεπτά ακόμη να φθάσομε και ξαφνικά πρόσεξα κάτι που με έκανε να πω δυνατά και με σιγουριά ότι σήμερα έχει γεμίση μπεκάτσες. Ο φίλος μου με κοίταξε με απορία, γελώντας με ρώτησε τι πρόσεξα και λέω έτσι, κρατήθηκα, του είπα θα σου εξηγήσω αργότερα αν μου βγει. Και νάτο μου βγήκε, μόλις ανοίξαμε τα σκυλιά όρμισαν βεβιασμένα, ούτε που κατουρήσανε φέρμα και ξανά φέρμα, ένας χαμός. Να μην πολυλογώ κάναμε ένα όμορφο γεμάτο κυνήγι, σταματήσαμε όμως, και έτσι έπρεπε.
Μαζέψαμε με το ζόρι τα σκυλιά στο αυτοκίνητο και επιστροφή. Ο φίλος μου ρωτούσε συνέχεια τι είδα και ήμουν σίγουρος πως σήμερα θα έχει πουλιά, του είπα λοιπόν ότι πρόσεξα τα σκυλιά από το πρωί όταν ξεκινήσαμε και τα είχαμε στο ριγμένο πίσω κάθισμα ήταν ανήσυχα, ιδιαίτερα ο μεγάλος, νόμιζα πως ήθελε να κάνει «κακά», όμως αυτό το έκανε πριν τον βάλω στο αυτοκίνητο.
Και τότε μου ήρθε αυτή η ιδέα, γιατί την προηγούμενη ημέρα οι σκύλοι ήταν ήρεμοι ενώ σήμερα βιάζονταν ήθελαν να βγούνε από τα παράθυρα, περίμενα να το διαπιστώσω, όπως και έγινε. Συμφώνησε και ο φίλος μου με αυτή την παρατήρηση. Κοιταζόμασταν, γελούσαμε και απορούσαμε όμως ήταν πραγματικότητα. Αυτό το περιστατικό και άλλα που θα σας διηγηθώ σε επόμενα άρθρα με έκαναν να αναθεωρήσω τις απόψεις μου για την ικανότητα των αισθήσεων αυτών των συντρόφων μας. Αισθήσεις άγνωστες, απαρατήρητες μα πραγματικές. Σκεφθείτε μόνο, ότι μετά από θανάτους, σεισμούς, καταστροφές κ.τ.λ θυμόμαστε τη συμπεριφορά των σκύλων μας μετά τα γεγονότα!.

Γιάννης Αποστολόπουλος