Για άλλους –σαν και εμένα- το μαχαίρι γίνετε βίτσιο και ξεκινούν συλλογές.
Κάποια μέρα αναγνώρισα την αγάπη μου και αρχικά μάζεψα σε ένα κουτί ότι είχα στο σπίτι από προηγούμενος.
Μετά ξεκίνησα να αγοράζω σιγά σιγά κομμάτι κομμάτι και εμπλούτισα τη συλλογή μου.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι κατά 95% χρησιμοποιώ το leatherman και έχω μαχαίρια που δεν έκοψαν τίποτε ακόμα.
Τις νύκτες που η οικογένεια μπορεί να παρακολουθεί κατι στη Τν και εγώ να πνίγομαι από την ανάγκη να ερτω σε επαφή με τη ‘αντρική βίδα’ μου παίρνω ένα ρουχαλάκι και τον μασάτη μου και αρχίζω δουλεία.
Αυτά είναι τα δικά μου. Αμα εχει και άλλος τη τρελά ας μας μιλήσει για τα δικά του. Και καμία φωτο δεν βλάπτει. Έχει ανθρώπους που κατέχουν πολύ το θέμα.
